Ik durfde niet te denken wat ik dacht

We zaten te eten in een restaurant toen ik ineens erg veel buikpijn kreeg. Vervolgens verloor ik bloed en ik durfde niet te denken wat ik dacht. Het kon niet zo zijn en toch gebeurde wat er gebeurde.

Een echo in het ziekenhuis de volgende dag bevestigde dat wat ik niet wilde geloven: het vruchtje zat niet meer in mijn baarmoeder. We liepen met z’n drieën het ziekenhuis in en kwamen er met z’n tweeën weer uit.

Diezelfde dag kwam het vruchtje naar buiten en hebben we het kunnen begraven. Anna heb ik haar genoemd. Niet dat ik haar zo wilde noemen, maar die naam kwam bij mij op.

Na dit alles wilden we het rustig aan doen, eerst dit verwerken. We zijn echt een rouwperiode ingegaan. We hebben een mooi beeldje gevonden wat voor Anna staat. En zelfs nu nog, nu ik er over schrijf, raakt het mij diep.

Of er nog een kindje komt? Ik weet het niet. Het verlangen is er wel, zonder dat het een moeten is.