Vision Quest

Half augustus heb ik een Vision Quest gedaan. Een Vision Quest is reis naar binnen in jezelf, in de natuur. Je bent twee dagen en twee nachten, met alleen water, geen eten, op een ‘eigen’ plek in de natuur, die je van tevoren hebt uitgekozen. (Het kan overigens ook vier dagen en vier nachten duren, maar de Vision Quest in Nederland die ik wilde doen was twee dagen). Je slaapt onder een tarp, mijn tarp is een vierkant tentdoek van 3 bij 3 meter die je met touw opzet. De voor- en achterkant is open. 

Intentie
Mijn intentie om aan de Vision Quest mee te doen is om zoveel mogelijk in bewuste aanwezigheid te zijn, volledig offline met de wereld en volledig online met mijzelf. 

Voorbereidende dag
Op de eerste voorbereidende dag maak ik kennis met de groep en de begeleiders, delen we onze intenties en gaan we een wandeling door de natuur maken zodat ieder zijn eigen plek kan vinden. De mijne ligt aan de rand van het bos, naast een akker. Ik voel direct ‘dit is ‘mijn’ plek’. 

We hebben later op de dag de plek nog bekrachtigd, door middel van het aanroepen van de vier windstreken (vanuit een oude native traditie).

‘Mijn’ plek nadat we de plek hebben bekrachtigd.

Twee dagen, twee nachten in de natuur
De volgende ochtend worden we bij zonsopgang gewekt en ik pak de rugzak met o.a. de tarp, grondzeil, matje, slaapzak en het water voor twee dagen in. Na een mooi ritueel ga ik op pad naar mijn plek. Daar aangekomen, begint het direct te regenen, dus ik maak haast om de tarp op te zetten, wat niet goed lukt, omdat er bomen ‘in de weg’ staan. Verder stikt het ineens van de muggen (gisteren waren die er niet, waar komen ze ineens vandaan?) en vraag ik mijzelf ineens af: Wat doe ik hier? Kortom, ik zit flink in de weerstand!!

Dan besluit ik om maar even een slaapje te doen. Wanneer ik wakker word, is de weerstand verdwenen en de regen ook, misschien dat daar een verband ligt :-). Ik krijg de tarp wat beter neergezet en de anti-mug werkt ineens ook goed.

En dan begint het grote niets doen…

Bewuste aanwezigheid
Om bewust aanwezig te zijn lijkt het mij goed om mijn gedachten eens te onderzoeken. Want met je gedachten ben je heel makkelijk in het verleden of de toekomst en niet in het nu. 

En ja hoor, daar kwam de eerste al: ‘Als die boer van de akker nou maar niet langskomt, want eigenlijk mag je niet overnachten in het bos’. Ah, dat is een zorg die over de toekomst gaat. 

En even later: ‘Welke vogel hoor ik eigenlijk?’ Ah, een kennisquizvraag, nu niet van belang. Alleen het geluid horen, is voldoende. 

‘Wat als ik honger begin te krijgen?’ Wederom een zorg-vraag. 

‘Ik hoor een autoweg, waar zou die naartoe gaan?’ Weer een kennisvraag. 

En zo wisselden de gedachten elkaar af. Door ze alleen maar op te merken, te rubriceren en er niet op in te gaan, werd het steeds stiller in mijn hoofd. De Mind krijgt gedurende deze dagen steeds minder grip op mij. 

En tussendoor slaap en rust ik. 

In de middag (hoe laat weet ik niet, want geen telefoon of horloge) maak ik een wandelingetje, waar ik mijn zintuigen openzet: geuren ruiken, geluiden horen, kijken naar de prachtige omgeving, de zon en de wind voelen op en langs mijn huid. 

Wanneer het begint te schemeren, bereid ik mij voor op de nacht en ga ik slapen. 

Spanning in de nacht
Dan…word ik midden in de nacht wakker van hard gescharrel van een groot dier rond mijn tarp. Na de eerste angst, pak ik mijzelf bijeen en overleg ik met mijzelf wat het zou kunnen zijn. ‘Wat zou het allerergste hier in Nederland zijn? Ja, een wolf.’ 

Ik had mij van tevoren ingelezen en wist daardoor dat wolven voor volwassenen geen gevaar vormen. En toen begon het dier te grommen…! ‘Oké Floor’, zei ik tegen mijzelf, ‘goed luisteren, is dit een wolf?’  Toen het grommen aan bleef houden, kon ik mijzelf geruststellen (want ook al zijn wolven niet gevaarlijk, ik kom ze toch liever niet tegen zo midden in de nacht in mijn eentje), het was geen wolf. Wat wel wist ik niet. En daarna ging het dier ineens heel hard gillen. ‘Nee, het is zeker geen wolf.’ 

Ik probeer om het hoekje van mijn tarp te kijken of ik het dier kan zien, maar door mijn beweging maakt mijn slaapmatje lawaai en vlucht het weg. (Later heb ik het opgezocht en het blijkt een das geweest te zijn! Een voor mensen ongevaarlijk dier.) Wat bijzonder om zo echt midden in de natuur te zijn. 

Thuiskomen
De volgende ochtend is weer een dag vol… niets doen. Dit keer geen ochtend met weerstand, ik kan direct zakken in wat ik gisteren heb ervaren. De gedachten worden nog stiller en ik voel dat ik dieper en dieper zak in mijn zijn. Ik hoef niets te doen, alleen te zijn, dat is een gevoel van thuiskomen om mijzelf.

Gedurende de schemering doe ik nog een mooi en emotioneel ritueel en daarna is het tijd om te gaan slapen.  

Dit keer word ik niet wakker van een das, maar van een muis die onder het grondzeil onder mijn kussen aan het scharrelen is. 

Tja, ik kan heel veel geluid maken om het beestje weg te jagen, maar we hebben allebei evenveel recht op de plek en het muisje misschien nog wel meer, want ik ben echt te gast in het bos. Dus ik besluit om mij om te draaien en met mijn hoofd aan de andere kant te gaan liggen, zodat ik weer lekker kan slapen en het muisje weer lekker kan scharrelen. 

Bij zonsopgang is het tijd om weer op te breken en de natuur om mij heen weer zoveel mogelijk van mij sporen te ontdoen. 

Integratiedag
De laatste dag is een integratiedag waarbij er ruimte is om te delen en creatief uiting te geven aan de ervaringen. Het oog op het door mij gemaakte schilderij (zie foto hieronder) staat voor het kijken naar binnen, het observeren van mijn gedachten en het steeds meer een getuige worden. In de middag is het tijd om afscheid te nemen en rijd ik (in een rustig tempo) naar huis.

Na drie dagen slapen in een tarp en op zo’n slaapmatje, verlang ik enorm naar mijn eigen bed. Ik ben in tijden niet zo stijf geweest :-).

En… ik ben zeer dankbaar voor deze diepgaande ervaring!

Foto’s gemaakt door SoulQuest.